Kansen krijgen, kansen nemen!

Vlamingen worden er dagelijks mee om de oren geslagen als het gaat over jongeren van allochtone afkomst: vaak slechte kennis van het Nederland, schoolse achterstand, grote ongekwalificeerde schooluitval, hoge werkloosheidscijfers, enz. En dan hebben we het niet, of niet alleen, over jongeren die onlangs met hun ouders of alleen naar hier vluchtten. Neen, we hebben het dan in het bijzonder over jongeren die hier geboren zijn. Wiens ouders hier geboren zijn. En ja, zelfs hun grootouders hier al opgroeiden… Hoe komt dat toch?

En ja, diezelfde Vlaming krijgt er dan nog vaak een verwijt bovenop dat hij niet voldoende open staat voor die “nieuwkomers”. Hen niet voldoende kansen geeft. Hen discrimineert. En ja, sommigen willen dat met mystery-calls ook allemaal bewijzen. Ik zet “nieuwkomers” opzettelijk tussen aanhalingstekens want wie hier als jongere van de derde generatie rondloopt. Is dat nog een “nieuwkomer”?

Een en ander kwam weer in alle hevigheid aan bod toen er in Brussel rellen uitbraken na, god betert, een voetbalwedstrijd tussen Ivoorkust en Marokko. Ik wil het hier niet hebben over de rol van de politie en de manier waarop ze het geweld aanpakte. Daarover zijn al genoeg bladzijden vol gepend. Al blijft het me wel verbazen dat we voor de veiligheidsanalyses in ons land ook al voetbalwedstrijden in andere continenten moeten gaan screenen… De wereld ons dorp?

Dat een en ander te verklaren zou zijn door de kansen die deze jongeren in onze samenleving níét krijgen, tart voor mij elke verbeelding. Ze kunnen genieten van quasi kosteloos leerplichtonderwijs, van kinderbijslag, van betaalbare en goede gezondheidszorg, van taallessen om het Nederlands onder de knie te krijgen als dat thuis niet voldoende gebeurde … Wat nog allemaal vraag je je vertwijfeld af. Er worden heel veel inspanningen geleverd om jongeren optimale kansen te geven in het onderwijs. Maar het is ook een zaak om die kansen met beide handen aan te nemen. Durven we dat ook met zoveel woorden aan hen zeggen?

Deze week ontstond er dan weer commotie omtrent de aanbeveling van het Gemeenschapsonderwijs om de thuistaal van de kinderen te integreren in de school, op de speelplaats, in de klas. Zo ver zelfs om naamplaatjes in vele talen aan te brengen om te duiden wat voor een lokaal het is. Tot groepswerken per taalgroepje. Als N-VA verzetten we ons daar openlijk tegen. Ook vandaag in het Vlaams Parlement. De enige manier om Nederlands te leren is het doen, doen en doen. In een taalbad, in bijlessen, op verschillende wijzen die de decreetgever mogelijk maakt maar nauwelijks ingezet wordt door scholen, laat staan gepromoot door koepels.

Maar er is ook meer. Durven we de ouders over hun kinderen aanspreken? Durven we zogenaamde migrantenorganisaties op de ouderlijke plicht wijzen? Durven we hen met meer dan een vrijblijvende engagementsverklaring verplichten hun kinderen zo aan te sturen dat ze die kansen ook grijpen? Daar komt het vandaag nochtans op aan. Want de tijd van pamperen en de “ocharmes” is voorbij.

Kris Van Dijck