Van de week deelde ik een persbericht op mijn facebookpagina over de vrijspraak die dag van vijf klimaatactivisten voor weerspannigheid tijdens een manifestatie ven “Code Rood” eind 2023. De actievoerders werd door de Antwerpse politie de pas afgesneden wanneer ze de luchthaven van Deurne wilden bezetten om er het privéjetverkeer stil te leggen. Er kwam van veelal gemaskerde actievoerders, wat op zich al een vergrijp is, heel wat duw- en trekwerk te pas waarbij drie agenten gewond geraakten. Geweld tegen politiemensen en hulpverleners kan ik op geen enkele manier tolereren en dient dan ook vervolgd te worden.
Uiteindelijk werden vijf actievoerders vervolgd. Een van hen was herkend door de politie en vier anderen werden via sociale media geïdentificeerd. De door de procureur geëiste straf was voor elk een jaar cel en 1.600 euro boete.
Drie van de beklaagden ontkenden dat ze bij de feiten aanwezig waren en de rechtbank heeft nu geoordeeld dat er "geen objectiveerbare, verifieerbare of falsifieerbare wijze van herkenning" gebeurde. De rechter kon met andere woorden niet zeker stellen of ze aanwezig waren of niet. Er werd volgens de rechter ook geen bewijs geleverd dat deze drie een misdrijf hadden gepleegd.
De andere twee beklaagden gaven wel toe dat ze aanwezig waren, maar ontkenden dat ze geweld hadden gebruikt. Ook hier oordeelde de rechtbank dat er geen concreet bewijs was dat ze weerspannig waren geweest of een misdrijf gepleegd hadden.
Alle vijf werden ze daarom vrijgesproken. Het woord van een beëdigd politieman is dus geen bewijs meer en vervolgens minder waard dan dat van een actievoerder. Waarvan akte.
Ik moet bij deze toch terugdenken aan het voorjaar van 1999. Ik nam zelf deel aan een actie tegen kernwapens in Kleine Brogel waarbij we de vliegbasis betraden. We waren niet weerspannig maar opgepakt door de militairen werden we overgedragen aan de rijkswacht. Voor de jonge lezers onder ons: het federale politiekorps voor de politiehervorming. Ik vermoed dat we met een vijftigtal waren die voor identificatie voorgeleid werden, identiteiten genoteerd, enz. waarna we konden beschikken.
In de zomer werden Patrik Vankrunkelsven, Hugo Van Dienderen en ik, alle drie parlementslid, gedagvaard voor de vakantiezittingen van de correctionele rechtbank van Hasselt. Alleen wij drie. Bij wijze van voorbeeldstelling? En Ja, het moest snel gaan. Het gerecht maakte immers gebruik van de korte periode waarbij Patrik en ik geen parlementslid waren. ’t Is te zeggen de periode tussen de verkiezingen waarbij het parlement ontbonden was en we opnieuw de eed zouden afleggen. Hugo stopte als parlementslid. Ik herinner me nog dat procureur Rubens mij een groot bedrag van toegebrachte schade in de schoenen schoof onder de vorm van de vele kosten die onze actie voor de rijkswacht veroorzaakt had. Het was geen klein bedrag. Dankzij meester Marc Hendrickx die voor mij het dossier inkeek en pleitte, kon ik antwoorden dat de datum van de kosten van de rijkswacht niet overeenstemde met de datum waarop wij Kleine Brogel betraden wat de procureur ook moest erkennen met de woorden: “het is bij wijze van voorbeeld…”
Wat wij niet deden was ontkennen dat ik aanwezig was, noch dat ik deelnam aan de actie of de basis binnen trad. Dat gaf ik allemaal toe. Die moed moet je hebben. Ik verdedigde me dat ik voor de civiele toepassing van kernenergie ben maar strijd tegen kernwapens die onze aarde verschillende keren kunnen vernietigen. Dat ik me moreel verplicht voelde tot die actie over te gaan. Marc en ik stelden dat we handelden vanuit een politieke overtuiging en dat een politiek misdrijf niet de bevoegdheid van de correctionele rechtbank is, maar wel van het Hof van Assisen. De rechter volgde ons daar ook in. Dus op zich geen vrijspraak. Wel de foute rechtbank… Sindsdien wacht ik op mijn assisenzaak.
Waarom vertel ik dit nu?
- Als je overtuigd bent van je mening en er ook actie rond voert, dan moet je ook de moed hebben te bekennen wat je deed. Neen, ik geloof de vervolgden van de actie van “Code Rood” voor geen millimeter.
- Mijn houding omtrent kernwapens is echt wel veranderd. Ben ik nog tegen kernwapens? Natuurlijk. Dat hoort elk mens te zijn. Maar de realiteit is anders. Eenzijdige ontwapening is als zelfdoding. En zo kom ik bij het slot van mijn column voor vandaag.
Wie momenteel in onze vrije westerse wereld pleit voor meer investeringen in defensie wordt weggezet als oorlogszuchtig. Wat professor Hendrik Vos over minister Theo Francken schreef: dat die zijn beleid pas gelukt is als hij een ander land kan binnenvallen, en liefst een land met veel moslims, is gewoon crimineel en een hoogleraar onwaardig.
We leven echt niet in een wereld waar iedereen vredevol de vredespijp wil roken en schouder aan schouder kumbaya staat te zingen. Die wereld bestaat niet. Nu niet, vroeger niet en straks ook niet. Je moet weerbaar zijn, net om vrede te bewaren, waar we in de kern van Europa al tachtig jaar in lukken. Maar hoe lang nog?
De dreiging is er. Niet alleen de dreiging. Ook de prikken die uitgedeeld worden via cyberaanvallen en de Russische schaduwvloot die ons constant bespioneert. Enig idee hoe kwetsbaar we zijn vanop zee? Pijpleidingen en elektriciteits- en datakabels om nog te zwijgen over onze onbewaakte havens. Als daar iets gebeurd zijn we een vogel voor de kat. Als je je huis verlaat doe je toch ook de deur op slot of je wagen laat je toch ook niet open op een publieke parking. Het is een spijtige vaststelling, maar het is er wel een.
Ergo, het verleden leerde ons dat niet op tijd handelen, niet proactief optreden tot meer onheil leidt. Gekken als Adolf Hitler werden niet op tijd gestopt, vredesverklaringen op papier ten spijt, met alle gevolgen en miljoenen doden van dien. En geloof me, zulke gekken lopen ook nu nog rond. Gekken die er geen doekjes om winden en verklaren anderen te willen vernietigen. Te doden. Uit te roeien. Heeft de geschiedenis ons niet genoeg bijgebracht? Het is een spijtige vaststelling om je op deze broeierige dag toch opnieuw een fijne zondag toe te wensen.
Kris van Dijck
Dessel, 29 juni 2025
