Neen, ik ga het vandaag niet alleen over het boerenprotest hebben. “Niet over de boeren praten, wel met de boeren”, hoor ik op vele fora. Ik las gisteren, onderweg naar Gent voor onze N-VA-kandidatendag op een spandoek aan het rondpunt van Wommelgem: “de politieke idioten helpen boeren naar de kloten”. Tja, dan valt er weinig te praten, wel? Dan moeten ze het maar doen zonder die idioten denk ik dan. Zonder regels. Zonder subsidies. Lopen er zaken fout in het beleid? Zeker weten. Nochtans is er geen sector in Europa die meer en ruimer gesubsidieerd wordt dan landbouw. 64,5 miljard euro per jaar of ruim één derde van het totaal Europees budget. Ook in Vlaanderen ligt 2 miljard euro extra klaar om naar aanleiding van de stikstofuitdaging de landbouwers te helpen investeren en te verduurzamen.
Ik sta altijd open voor zinnige dialogen. Om naar waardevolle voorstellen te luisteren en er naar te handelen want de landbouwer botst wel degelijk op limieten. Economische en ecologische. Steeds groter, steeds meer. Daarenboven voert Europa een beleid dat veel te uniform is over de 27 lidstaten heen. De noden van Vlaanderen zijn niet die van Andalusië of Roemenië. Beleid op maat en landbouwers verenigen voor meer economische macht bijvoorbeeld.
Ja, ik sta open voor dialoog. Ik heb nooit anders gedaan. Maar dan wel zonder dreigementen van galgen. Zonder blokkades. Zonder branden en vernielingen. Kan het? Of zonder uitgescholden te worden voor landverrader omdat ook ik een decreet stemde om vergunningen afleveren opnieuw mogelijk te maken.
In eigen dorp kon een reeds lang gevestigde landbouwer zijn omgevingsvergunning niet verlengd zien wegens het ontbreken van zo een wettelijk kader. Waar wij met ons stikstofdecreet nu wel voor zorgen. Toch schermt men met het advies van de Raad van State dat we te veel zouden genegeerd hebben en op basis waarvan men de vernietiging van dat decreet zou gaan vragen. Weet men wat de gevolgen zouden geweest zijn als we dat advies wel blindelings hadden gevolgd? Veel strengere regels voor de boer! Eerst het stikstofbad laten leeglopen, las ik. En het schrappen van de 2 miljard euro steun voor onze landbouwers wat de Raad te veel vindt. Wil men alles op de helling zetten?
Neen, ik kijk niet weg van de problemen. Zeker niet. Ik herhaal het. Onze welvaart staat wel degelijk op het spel. Voor alle sectoren trouwens. Mensen, ook diegenen die werken en volop het beste van zichzelf geven, in de landbouw, in de fabriek, in de zorg, winkel of horeca, op kantoor of in de klas, maken zich zorgen.
Zij maken zich zorgen over hun koopkracht en de kost van hun levensonderhoud. Over de factuur en levering van energie. Over de ongecontroleerde migratie en over de toekomst en betaalbaarheid van onze sociale zekerheid. Daar ligt de kat gebonden en daar moeten we antwoorden op formuleren. Voor iedereen.
De handen zullen uit de mouwen moeten gestoken worden want de sterren staan alles behalve positief aan het firmament. Tel even mee. België heeft twee gouden medailles. Het heeft de grootste schuld van de Europese Unie: 535,9 miljard euro en elke seconde komt daar 507 euro bij. Zelfs een gouden eremetaal op wereldschaal voor de hoogste belastingdruk op arbeid is ons deel: 53% terwijl het bij het begin van deze Vivaldi-regering 52% bedroeg. Bij het begin van de Zweedse regering met de N-VA was dat nog 55%. Wij hadden de weg naar verlaging ingezet en werkten met Johan Van Overtveldt 3% weg. Daarnaast twee zilveren medailles in Europa voor begrotingstekort en hoogte overheidsuitgaven. En tot slot een bronzen voor de laagste economische groei. Daarmee moeten we dus aan de slag.
“Die begroting is dat wel belangrijk?” hoor ik ook vaak, vooral te linker zijde. Ja dat is belangrijk. De schulden zullen niet alleen vroeg of laat moeten terugbetaald worden door onze kinderen en kleinkinderen, maar ook de internationale financiële markten kijken kritisch over onze schouders mee en kunnen met negatieve ratings onze hele economie omver blazen. Of een stijgende inflatie waarbij ons spaargeld verdampt en de koopkracht daalt. Griekse toestanden zoals we voor een paar jaar kenden. Wil je het meemaken?
Om een welvarende natie te zijn, zijn er vier gouden regels waaraan moet voldaan worden: een budget in evenwicht dus, lage belastingdruk, een sociale zekerheid die fair is en investeren in innovatie. Die vier vuistregels zullen de kern zijn van ons N-VA-verhaal. Van ons programma voor de aanstaande verkiezingen voor Vlaanderen, federaal en Europa. Zo willen we het tij keren.
Maar… Er is een grote maar. Hoe ga je dat in dit land bewerkstelligen? Want straks, wanneer de stemmen geteld en de zetels verdeeld zijn, zullen we opnieuw aan tafel moeten schuiven met een andere democratie. Onderhandelen met een democratie waar 70% van het electoraat kiest voor links tot uiterst links: PS, Ecolo, PTB. Waar men niet gelooft in economische groei en die zelfs afzweert. Waar men een budget in evenwicht niet nodig acht. Waar men strengere migratieregels als irrelevant afwijst. Waar men daarvoor kan blijven teren op de Vlaming met een tewerkstellingsgraad die richting 80% evolueert die de hele boel bekostigt. Dat die Vlaming dan zelf richting armoede schuift zal hen worst wezen. Niet waar? Weet dat de voorbije jaren de tegemoetkoming voor de niet-werkende procentueel meer toenam dan het inkomen voor de werkende? Niet werken is in sommige gevallen lonender dan wel werken. “Moeder, waarom zou ik nog gaan werken?”, zorgt steeds meer voor het ondergraven van onze welvaart en het in elkaar stuiken van ons welzijn.
Ik hoor de premier, à propos van de zevende partij van dit land, orakelen dat de N-VA zal zorgen voor chaos en stilstand. Van de achteruitgang waarvoor hij zelf al vier jaar tekent, zegt hij dan weer dat het beste nog moet komen…
Neen, de enige die dat alles kan veranderen is een sterke N-VA. Een incontournable N-VA. Ja, dat is het waarin ik geloof. Waarvoor ik straks weer stemmen ga ronselen en op sommige plaatsen mijn huid vol gescholden kan krijgen. Toch blijf ik daarin geloven. Ik herhaal: een budget in evenwicht, een lage belastingdruk, een eerlijke sociale zekerheid en investeringen in innovatie. Op Vlaams, federaal en Europees niveau. Dat zijn de vuistregels. Ik zou bij God niet weten hoe het tij anders te keren.
Nu een frisse ochtendwandeling met onze lokale N-VA en dan naar de Bosuil. Voor je weet wel: Antwerp tegen de ‘boeren’. Zo ben ik dan rond met mijn column voor vandaag: beginnend en eindigend met de boeren. Beiden wens ik het beste toe. Fijne zondag nog.
Kris van Dijck
Dessel, 4 februari 2024
