Vandaag ga ik het niet hebben over de voorbije week. Niet over betogende communisten en anarchisten die manifesterend tegen het fascisme een spoor van vernieling achter lieten in de Brusselse straten waarbij ze zich zelf als volleerde bruin- of zwarthemden gedroegen. Noch over de 1 mei-optochten waar ik een onderscheid kon maken tussen hen die reëel in de wereld staan en in de regeringen verantwoordelijkheid dragen en zij die dromen van een wereld waar het manna uit de hemel valt en de rijken, en dat is de spaarder in dit land, het allemaal mag betalen. Wiens voorzitter achter een groot glas bier op tv komt vertellen dat de acties en stakingen waarbij de gewone burgers gegijzeld worden nog lang zullen aanslepen.
Neen, vandaag niet over de voorbije week. Wel over straks. Vanavond zal je me in de vooravond in het Koning Boudewijnstadion vinden waar de finale van de Croky Cup gespeeld wordt. De clash tussen de twee ploegen met het grootste palmares in ons landelijk voetbal. Het Real en Barca van België. Zij die drie sterren op de borst dragen en zij die op een tweede azen maar na het puntenverlies tegen Union het zelf niet in handen hebben. Anderlecht en Club Brugge dus. Zelf amper voetbal gespeeld, is het toch mijn grote passie.
Ik schreef het eerder al. Wie van mijn generatie in Dessel, op een paar uitzonderingen na, er lichamelijk toe in staat was, speelde voetbal. Aangesloten als jeugdspeler bij Dessel Sport of Witgoor Sport, dan wel deelnemend aan het jaarlijks weerkerend zomertornooi tussen de verschillende wijken van het dorp waar gestreden werd voor de “trofee Maarten Dillen”, op de speelplaats van de school waar regelmatig een venster sneuvelde, op de verschillende pleintje en braakliggende gronden, tot zelfs op het basketbalveld waar de palen waaraan het bord en de ring bevestigd was als goal fungeerde. Ja, je moest goed kunnen mikken als je wilde scoren.
Tijdens mijn internaatjaren keerde ik de rug naar het voetbal en ging als kleinste van de klas basketbal spelen. Van talentdetectie gesproken. Het werden evenwel mooie jaren bij Spinba, het huidige Campinia, als speler, jeugd- en damestrainer. Het was mijn vriend daar, Koen Vos, die mij terug de smaak van het voetbal leerde kennen. Als supporter deze keer voor Club Brugge waar ik, en dat was puur toeval, met mijn klasgenoot Peter Huyghe ook al eens een wedstrijd mocht meepikken in het nog maar een paar jaar oude Olympiastadion. Een bekerwedstrijd tegen Beveren. Ik vermoed 1979. Ik kreeg de microbe te pakken die eenmaal in je bloed er niet meer uit te krijgen is. Laat staan dat ik maar enig vermoeden kon hebben dat mijn vrouw daar toen aan de overkant van de straat woonde.
Ondertussen was het 1980-1981. Ik miste geen enkele thuismatch van Witgoor waar mijn LO-leraar Rob Sneyers trainer was en de deur naar tweede nationale opengetrapt werd. De jaren die volgden kon je me telkens op zondagnamiddag aan de zijlijn vinden aan de Hameldijk (Witgoor Sport) of Lorzestraat (Dessel Sport).
In het seizoen 1987-1988 deed ik mijn legerdienst. Ik ging op 1 september binnen in Heverlee. Ik botste er meteen op Clubspeler Henk Houwaert Junior, 17 jaar geleden reeds overleden, die een jaar voordien als invaller de winning goal tegen Anderlecht maakte en twee kamers verder lag. Ja, in het leger lag je. Een dag later volgden we samen op een klein transistorradiootje de midweekse derby tegen Cercle die met 4-3 gewonnen werd.
Het zou een opmerkelijk jaar worden met een legendarische Europese campagne die strandde in de halve finale op Montjuïc tegen Espagnol. Steeds verliezend in de heenronde op verplaatsing werd dat thuis rechtgezet: Zenit Leningrad (5-0 na 2-0 verlies), Rode Ster Belgrado (4-0 na 3-1 verlies), Borussia Dortmund (5-0 na verleningen na 3-0 verlies in Duitsland), Panathinaikos (1-0 na 2-2). De 2-0 overwinning eerst thuis tegen Espagnol volstond niet. Het werd een 3-0 nederlaag in de voorlaatste minuut van de verleningen nadat Club 80 minuten lang met tien moest acteren. Rood voor Luc Beyens. Gekazerneerd in Leopoldsburg spoedden we ons na diensttijd, en dat was 17u, met mijn Toyotaatje naar Brugge waar we amper een thuiswedstrijd van die campagne misten. Het verkeer liet dat toen nog toe. Zalige tijden.
Ik heb in ieder geval het geluk gehad veel opmerkelijke wedstrijden te mogen bijwonen. Zoete overwinningen, maar ook bittere nederlagen. Het verlies van de titel in de testmatchen tegen Anderlecht waar de uitdoelpunten de doorslag gaven bijvoorbeeld. Na de 1-1 in Brussel (ook aanwezig) volstond een voorsprong van 2-0 in de terugmatch niet om de zaak te beklinken. Ontelbare kansen werden de nek omgewrongen of werd er op een uitmuntende Munaron gebotst waarna een 2-2 volgde en de titel naar Brussel ging.
Ook nooit te vergeten de wedstrijd tegen Westerlo na het verongelukken van Francois Sterchele in 2008. Een heel stadion in diepe rouw. Ik was er ook bij toen hij een klein half jaar eerder met de 1-0 voor een overwinning tegen Anderlecht zorgde. Je ziet, Club-Anderlecht komt nogal eens voor in dit overzicht.
De seizoenen 2016-2017 en 2017-2018 had ik samen met zoon Brecht en pappie een abonnement.
Straks zal ik voor de derde keer een finale van de Croky Cup bijwonen. De vorige twee eindigden met nederlagen. In 1994 in Luik tegen Anderlecht waar het 0-2 werd en vier jaar later tegen Genk op de Heizel een droge 0-4. Derde keer goede keer? In ieder geval; elke wedstrijd moet gespeeld worden en de uitslag is nooit te voorspellen. Voetbal is zo een sport waarbij niet altijd de beste wint. 90 minuten met de rug tegen de muur en één tegenaanval kan volstaan. De voorbeelden zijn legio. Of zoals de Engelse bondsvoorzitter tegen Dr. Michel D’Hooghe zei voor de wedstrijd België-Engeland tijdens het WK 1990 in Italië: “That the best may win and if the best may not win, I hope Belgium will be the best.” 120 minuten later zette David Platt deze woorden alle kracht bij… 0-1 en de Rode Duivels naar huis.
Zo, genoeg gepalaverd over voetbal. Ik ga me stilletjes klaarmaken en de koffer pakken voor vier dagen Straatsburg. Voor iedereen een fijne en sportieve zondag gewenst.
Kris van Dijck
Dessel, 4 mei 2025
