Kort nadat ruim 300 jaar geleden de origami vouwkunst uitgevonden werd, ontstond in het Verre Oosten, de ene bron spreekt van Japan, de andere van Tibet, de legende dat de wens werkelijkheid wordt van wie duizend kraanvogels vouwt. In de Japanse cultuur staat de kraanvogel immers symbool voor geluk, een lang leven en vrede. Wie droomt daar niet van?
Hier bij ons komt de kraanvogel nog zelden voor. Blijkbaar zijn ze enkel te spotten wanneer ze van Scandinavië en andere moerassige gebieden in het Noorden, waar ze broeden, migreren naar het Middellandse Zeegebied om er te overwinteren en nadien terug te keren. Het zijn grote vogels die met lang gestrekte hals in V-formatie over vliegen en daarbij een indrukwekkend trompetachtig geluid maken.
Waarom dit onderwerp in mijn wekelijkse column? Wie mijn columns wat volgt weet hoe in Dessel, in het zog van de aanvaarding van de berging van het laagactief en kortlevend nucleair afval, Tabloo tot stand kwam. Dit informatie- en gemeenschapscentrum werkt met tal van vrijwilligers aan zeer gevarieerde culturele programma’s.
Het kunstencentrum Musica Impulscentrum uit het Limburgse Pelt, met wie we als STORA en gemeente samenwerken, werkt in een internationaal programma van Erasmus+ aan de integratie van kunst in het onderwijs. Kennisoverdracht is zoals je weet belangrijk, maar wat dat ook is, is de creatieve bewustwording van kinderen in een steeds sneller veranderende wereld. Out of the box denken, platgetreden paden durven verlaten en niet alleen voorgekauwde koek tot zich nemen, moet hen in staat stellen om de toekomst vorm te geven.
Musica bracht met het Portugese kunstencollectief Companhia de Musica het kunstproject One Thousand origami-kraanvogels naar Dessel. Kleuters uit zes verschillende landen, waaronder uit Dessel, leerden stapsgewijs 1.000 kraanvogels plooien. Deze op de kop 1.000 kraanvogels – ze zijn drie maal geteld - zijn via hang mobieltjes opgehangen in een mooie kunstinstallatie die met de juiste belichting en passende rustgevende muziek een idyllische wereld tot stand brengen. Heel dit prachtig ensemble is te bezichtigen in de Expoo van Tabloo tot en met 5 juni. Dan verhuist de tentoonstelling naar Portugal. Je moet echt komen kijken.
Dit project met kleuters inspireerde de cultuurwerking van Tabloo, en met haar tientallen Desselaars van jong en oud, om in de voetsporen van die kleuters ook aan het plooien te gaan. In onze woonzorgcentra, in het dienstencentrum, in het gemeentehuis, Dessel ging aan het werk. Bijna 10.000 kraanvogels werden zo gevouwen. En meer nog, voorzien van een geschreven boodschap. Een wens voor de mensen die na ons komen. Voor binnen 100, 200, 300 jaar.
Rene Martens, onze Desselse creatieveling die al menig project ontwierp en ook de bedenker was van het Wettewa-podium, creëerde samen met Smego en scholieren van het Sint-Claracollege, beiden uit Arendonk, een metersgrote kraanvogel uit betonijzer. Deze vogel is opgehangen in de koepel boven het centrumplein van Tabloo en aan deze vogel hangen honderden slingers met daaraan geregen de duizenden kraanvogels. Hiervoor kwamen dan weer de vele handen te pas van de schare vrijwilligers die ook voor Wettewa garant stonden voor podium en kledij. Het is een fascinerend en indrukwekkend beeld; al die duizenden kraanvogels met in hun lichaam de wens van de vouwer. Ja, je moet het zien.
Ik sprak van een wens voor binnen 100, 200, 300 jaar. Niet voor niks. Want hier komt een andere verhaallijn aan te pas.
Het iconische gebouw dat Tabloo is, moet over de eeuwen heen de herinnering levend houden dat er hier bij ons een bergingsinstallatie is die het nucleair afval dat daarin geborgen is, moet afschermen van mens en natuur.
Onze duizenden kraanvogels, met hun boodschap, eveneens die van onze kleuters uit vier landen, zullen eenmaal de berging operationeel is, een plaats krijgen in de bunkers. Als men later, ooit, en zeker pas na 300 jaar, de installatie opent, zal men vinden wat de Desselaar nu, in 2024, aan de Desselaar van dan toewenst. Zo spelen we met de tijd en zullen we de mens van dan kunnen tonen dat we aan hem dachten, lang voor hij geboren was. Dat dat de reden is waarom we dit afval veilig bergen: voor zijn toekomst.
Zo zie je maar tot wat een kunstproject, van over de grenzen van ruimte (vier verschillende landen) zich ook over die van tijd kan uitstrekken. Als ik er verder over nadenk, heeft het zelfs een politieke grondslag. Zeker voor mij. Want waarom doe ik nu eenmaal aan politiek? Niet alleen voor het heden, maar er zeker voor te zorgen dat de mensen die na ons komen het minstens even goed hebben in de toekomst. Quo levenskwaliteit. Qua levenskwantiteit. Duurzame politiek als het ware. Niet alles opsouperen of naar de vaantjes helpen. Geen putten graven die onze kinderen en kleinkinderen mogen dempen. Noch een après nous le déluge-beleid (na ons de zondvloed) waar paars onder Verhofstadt een handelsmerk van maakte. Overheidsgebouwen werden toen verkocht en duur weder ingehuurd. Pensioenfondsen werden leeggezogen en de staat zou de verdere lasten op zich nemen. Een zilverfonds werd gecreëerd waar geen rooie duit inzit...
Laat dat keren nu net hét strijdpunt zijn waarmee wij, N-VA, straks naar de kiezer stappen. Zo dadelijk gaat onze campagne echt van start met een verkiezingscongres in de Capitole in Gent waarnaar ik zo dadelijk vertrek. Ik heb zo een flauw vermoeden dat deze vier krijtlijnen zeker aan bod zullen komen: een begroting die op orde is, lagere belastingen waarbij werken beloond wordt, een rechtvaardiger sociaal beleid en investeren in innovatie. Daar wil ik me opnieuw voor inzetten; voor en na verkiezingszondag. Ik wens je nog een fijne, inspirerende zondag toe.
Kris van Dijck
Dessel, 28 april 2024
