Ja, ze bestaan, mensen met een grote persoonlijkheid en uitstraling, die ongecompliceerd handelen en optreden, zodanig kunnen uitpakken dat ze iedereen inpakken. Niet gespeeld maar oprecht. Die samen met je levensvreugde uitstralen en feesten als er moet gefeest worden. Maar ook attent een luisterend oor voor je hebben als het wat minder gaat om daar op het einde toch altijd een positief slot aan te breien of bemoedigende woorden uit te spreken. Ja, ze bestaan, maar ze lopen niet dik. Je komt ze zelden tegen… Dat geluk mochten wij in Dessel maar ook Leentje en ik ervaren met Karel.
Karel groeide op als jongste van vijf in een landbouwersgezin in het landelijke Moerbeke Waas. Helpen op de boerderij, daar had hij een broertje aan dood. Maar gasten ontvangen, de koffie uitschenken, een koekje serveren, dat kon hij als geen ander wist een vriend van zijn papa mij gisteren te vertellen. Het was snel geweten: “Onze Karel? ’t Is ne speciale.” Als student al ging hij aan de slag in de horeca en eenmaal afgestudeerd kwam het ondernemen in de horeca bij hem helemaal tot ontplooiing in Antwerpen.
Dirk bracht hem naar Dessel. En dat mag je letterlijk nemen. Dirk Melis, vennoot van Melis Events en nadat hij in de voetsporen van zijn vader Armand trad lange tijd collega in de gemeenteraad. Hij oppositiewoordvoerder. Ik burgemeester. Soms met getrokken messen. Figuurlijk. Maar voor Karel? Voor hem maakte dat niks uit. Iedereen was voor hem belangrijk. Geen politieke grenzen!
Leentje en ik waren gecharmeerd toen ze ons mee uitvroegen naar het Antwerp Diner van de LGBTQI+-gemeenschap in de Hilton in Antwerpen waar ik in hun naam het Tabloo-engagement mocht voorstellen dat zij per opbod aanboden. Of dat ik na hun huwelijk in de trouwzaal van het gemeentehuis dat nog eens voor een volle podiumzaal ’s avonds in Tabloo wou overdoen? Graag!
En bij deze is het woord Tabloo tweemaal gevallen. Kort na de opening van ons communicatie-, informatie- en gemeenschapscentrum aan de Gravenstraat ging Karel met zijn prachtig team de Bistroo uitbaten. Je kon je geen betere gastheer bedenken. Steeds een beetje excentriek gekleed met kant en korte of langere strikjes werd hij het gezicht van het hele gebeuren. De vriend van iedereen. Niets was hem te veel. Oog voor detail terwijl het overzicht steeds bewaard bleef, tot op regelmatige tijdstippen een cappuccinootje voor de dames aan het onthaal. Ik kwam heel vaak in Tabloo en ik kon er niet geweest zijn of ik had Karel gegroet. Vaak aan zijn ronde tafel met laptop en papieren de administratie doend, of in de weer in zaal en keuken. Tabloo en Karel? Eén en ondeelbaar.
De selfie bij deze tekst nam hij de voorbije Graspopeditie in juni. Wanneer enkele honderden meters verder de heavy metal wereld uit het dak gaat, wordt Tabloo omgevormd tot het centrum van waaruit alle disciplines van de hulpdiensten aangestuurd worden: politie, brandweer, Rode Kruis, mobiliteit, enz. Ook dan was Karel de gastheer pur sang. Ik durf er mijn hoofd op verwedden dat de hulpdiensten bij een festival nergens zo in de watten gelegd werden als bij Karel. Voor ontbijt, lunch of diner, telkens een apart verzorgd buffet met tussenin en voor de nacht allerlei versnaperingen, fruit, warme dranken en frisdranken, allemaal tot in de puntjes verzorg opdat niemand zeker niks te kort zou komen.
En dit alles combineerde hij met zijn groot, misschien soms te intens, engagement als zaakvoerder van De Waterhoek, De Lindedreef en DiKa Consult, coach bij BNI Witzand alsook bestuurslid bij Balen Connect, On Tour en Neos Dessel. Zoals gezegd; niets was hem te veel.
Dit alles schrijf ik dus in de verleden tijd. Hoe hard kwam de tijding niet aan van zijn plots overlijden. 40 jaar jong. Het slaat ons allen met verstomming. Hoe moet het nu verder? Met Dirk? Met zijn familie en naasten? Met Tabloo? Gisteren waren Tabloo en de aanpalende tent net groot genoeg om de ontelbare bloemen, kaarsjes en de velen die afscheid kwamen nemen een plaatsje te geven. Mooie verhalen werden verteld die de kleurrijke Karel in alle facetten weergaven. Geen rouwkleuren. Maar kleuren als van een schitterende diamant. Zoals Karel was. Zoals hij het zou gewild hebben. En tot slot de getuigenis van Dirk zelf afgesloten met een warm en tevens ontroerend applaus.
Ja, je komt ze zelden tegen, mensen als Karel. Hoe oneerlijk, dat zij het juist zijn die ons zo snel ontnomen worden. Als we dan toch iets van hem levend willen houden? Doe dan zoals hij, al is het maar een beetje en gaat het wat in tegen je natuur: geef hen die je graag ziet op tijd een knuffel, een schouderklop, een kus. Het kan zo snel voorbij zijn… Fijne zondag nog.
Kris van Dijck
Dessel, 3 augustus 2025
