Ik hou van voetbal. Beter nog, ik hou van FCB. Als je dan op de vooravond van de unieke Champions League confrontatie een telefoontje krijgt van een collega dat er in hun groepje een plaatsje vrij gekomen is en dat ze onmiddellijk aan mij dacht om die in te nemen, dan kan de wereld niet meer stuk. Wat een rollercoaster. Dank u Maaike.
Op allerheiligenavond was ik al op Club. Uitgenodigd door de Club Foundation. Een paar dagen voordien ontving ik een sms’je van Bart Coeman, bestuurder bij Club: ‘Ben jij in het land Kris? Zin in voetbal komende zaterdag?’ Brecht dat weekend geel geschorst - eigen zoon toch nog altijd een streepje voor – deed me twee dagen later in een fijn gezelschap met o.a. oud-clubvoorzitter en oud-bondsvoorzitter dokter Michel D’Hooghe belanden. Een man waarvoor ik veel eerbied heb, die ongelofelijk kan vertellen, puttend uit honderden anekdotes, grappen en wetenswaardigheden. Het klikt tussen ons is wel het minste dat ik kan zeggen. Op dezelfde lijn als het over Club gaat, plagend als het over de politiek gaat. Steeds in wederzijds respect. ‘Het is altijd een plezier je te ontmoeten bij onze wedstrijden’, schreef hij van de week nog. “Weet je wie vroeger steeds op jouw stoeltje zat?” vroeg hij me bij aanvang van de barslechte wedstrijd tegen Dender als ik naast hem op het rijtje naast Bart Verhaeghe, Bob Madou, Bart Coeman en anderen aanschoof: “Jean-Luc” In de loop van het diner voorafgaandelijk aan de match werd me de vraag gesteld ambassadeur te worden van de Club Foundation.
Gespreksonderwerp die avond was natuurlijk ook het treffen van vier dagen later tegen het Catalaanse FCB. ‘Més que un Club’ waar je als volksnationalist naar opkijkt. Niet alleen het voetbal dat sprankelend is, maar zeker ook de identiteitsbeleving. Het Catalaan zijn in symbiose met Europeer en wereldburger zijn. Het open nationalisme waar ook ik van droom. Een drietal keren was ik in het ondertussen gesloopte Camp Nou. Waaronder een clash met de koninklijken uit Madrid. De Classico die ik met Brecht bijwoonde. De Blaugrana openden de score in minuut 18. Luttele seconden nadat op klokslag 17 minuten en 14 seconden een tientallen meters brede en Camp Nou hoge tifo ontrold werd terwijl uit tienduizenden kelen “in, inda, indapendentia” over de tribunes rolde. 1714; het jaar van de val van Barcelona tijdens de Spaanse successieoorlog als op 11 september de stad door de troepen van de Bourbon ingenomen wordt, de Generalitat ontbonden wordt en Catalonië haar onafhankelijkheid verliest. Een moment dat jaarlijks tijdens de Diade Nacional de Catalunya massaal herdacht wordt. Anderen hun feestdag is de dag waarop ze een overwinning vieren, zoals wij Vlamingen op 11 juli. De Catalanen herdenken hun verknechting met de overtuigende wil die ongedaan te maken.
Woensdag was ik goed op tijd in Sint-Andries. Veel schoon volk daar. Ja, wie wil deze match niet missen? De vraag naar tickets kende geen grenzen. Had men de match twee keer gespeeld, Jan Breydel had twee keer volledig uitverkocht geweest. Het nieuwe stadion? Ja, graag. En snel. Het deze is op. Versleten en te klein. Wat Barça vermocht met het slopen en in een mum van tijd een nieuw megastadion bouwen midden de metropool, lukt in Brugge niet. Het zal zeker onderwerp van gesprek geweest zijn tussen de beide presidenten die schouder aan schouder in de tribune zaten. Ook present Vincent Mannaert, Georges Leekens en een schare andere oud-clubiconen die niet op de vingers van twee handen te tellen waren. En natuurlijk de duizenden supporters waarvan onnoemelijk velen getooid met een dubbele sjaal ‘FC Brugge – FC Barcelona’.
Even later mocht ik aanschuiven bij het gezelschap door wie ik uitgenodigd was. Een aantal oude bekenden en de gastheren die voor mij nieuw waren. Dat vind ik zeker zo leuk; aanschuiven bij mensen die ik nog niet ken, hen leer kennen, verhalen uitwisselend waarbij gemeenschappelijkheden ontdekt worden. Die avond ons blauwzwart hart.
De wedstrijd zelf was adembenemend. Eentje die op het bovenste schapje van de rijke Europese trofeeënkast hoort. Wat een metamorfose na de avond tegen Dender. Forbes, Seys, Tzolis, Mechele, Onyedika, niemand die voor een ander onder moest doen en een magistrale Vanaken. In eigen land vaak gekleineerd. (Dat doen wij toch graag hé, eigen mensen in de vernieling schrijven. Kompany was ook geen goede trainer… Bij Anderlecht… Gisteren pas kwam er een einde aan de reeks van zestien zeges op rij. Niemand deed het hem ooit voor.) Niet door hen die er wat van kennen. “Goed dat je Hans in Brugge gehouden hebt”, hoorde ik Trond Solied en Franky Dury Bart Verhaeghe prijzen.
Op de tribunes was het dolle vreugde. Waarom zouden we niet kunnen stunten? Even voordien deden onze Youngsters het op Schiervelde immers met 2-0 voor tegen de talenten van La Masia. Vier keer vielen onbekenden elkaar in de armen. Vier keer daverden de tribunes. Vier keer een: “boeren, boeren, boeren,…” uit duizenden kelen als Club vier keer de netten deed trillen. De laatste gevolgd door een enorme ontgoocheling en “ahoeeeee”. Dit kan toch niet… Maar bovenal trots en fier. We did it!
Na de wedstrijd kon ik voorzitter Joan Laporta begroeten en voormalig Catalaans president Carlos Puigdemont nog steeds bij ons in ballingschap die ook present was. “De separatisten hebben elkaar gevonden”, plaagde Michel D’Hooghe me. Maar toen hij even later de voorzitter van Barcelona prees omwille van zijn stijl, houding en voorkomen als gentleman kon ik die assist niet laten liggen: “ja, zo zijn separatisten nu eenmaal.” “Wij zijn het FC Barcelona van België die de hoofdstedelingen de (sportieve) wacht aanzeggen”, was een opendeur intrappen voor Laporta die zelf politiek actief was en zeer goed weet hoe de verhoudingen in dit koninkrijk liggen.
Straks is het onze eigenste Real-FCB die we na wat er voor twee weken in Madrid gebeurde wel winnend hopen af te sluiten. In wederzijds respect en met fair play hoog in het vaandel natuurlijk want dat hoort in het voetbal en in sport tout court het hoogste goed te zijn. En wat de Club Foundation betreft? Ze zullen er een gedreven, enthousiaste ambassadeur bij hebben. Fijne zondag gewenst.
Kris van Dijck
9 november 2025
