Zwart en wit

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

Zwart en wit

Ik moet al onmiddellijk bekennen. Deze post verschijnt een kleine dertig uur te laat. Het is immers maandagnamiddag. Na de viering van 20 jaar N-VA zaterdagavond, moest ik zondag vroeg uit de veren om met onze Desselse N-VA-ploeg aan ons zoveelste mosselfestijn te beginnen. Met één jaar onderbreking, raad ne keer waarom, konden we de draad opnieuw oppikken voor wat onze jaarlijkse traditie is op de eerste zondag van oktober. Dus geen tijd om een column te schrijven…

Stof heb ik nochtans genoeg. Na de sterke septemberverklaring van Minister-president Jan Jambon voor acht dagen, volgde twee dagen later het plenair debat. Was me dat een geklaag. Zijn er nog vele uitdagingen in Vlaanderen? Ja. Is hier alles peis en vree? Neen. Is er ook in Vlaanderen nog veel armoede. Jawel. Dus laat me duidelijk zijn; tweemaal ja en éénmaal neen. Maar ik weet niet of de woordvoerders van de oppositie, met ruime weerklank in onze nationale pers, al ooit in het buitenland geweest zijn. Of ze al eens verder gekeken hebben dan de Vlaamse kerktoren, dat gebouw waarvan men zegt dat wij niet verder geraken dan dat… Welnu, zoals u weet beste lezer stapte ik voor een paar weken van Waterloo naar Reims. Door de Borinage, door Zuid-Picardië. Ik zal het blijven herhalen; Vlaanderen steekt er met kop en schouders bovenuit.

Zijn de zwart-witdenkers, want zo noem ik mijn collega’s van de oppositie die ik woensdag bezig hoorde, al ooit verder geweest? In andere Europese landen? In ander continenten? En ja, ook al achter de gevels van panden in bijvoorbeeld het steenrijke Qatar? Ik wel.

Met geklaag en gezaag, dat sterk overdreven is, en nogmaals zonder de noden te minimaliseren, zal je nooit een gemeenschap vooruit kunnen stuwen. Het deed deugd dat de Vlaamse regering de stimulansen geeft om er als samenleving zowel economisch als sociaal en financieel op vooruit te gaan. Het kan niet ontkend worden hoe met de juiste maatregelen veel van onze bedrijven de coronacrisis konden doorkomen. Hoe dankzij de inspanningen van overheden, medici, vrijwilligers en burgers we tot een vaccinatiegraad konden komen die in de wereld haar gelijken niet kent.

Nu is het moment gekomen om voluit uit de startblokken te schieten en niet alleen hoop te creëren, maar ook perspectief op groei te verankeren. En met een budget dat niet de lasten bij onze kinderen en kleinkinderen legt. Goed zo Vlaamse regering. Ik ben benieuwd hoe het lamentabel begrotingswerk van de federale regering zal geduid worden als de Premier zijn plannen in de Kamer uit de doeken zal doen. Ja, ik ben benieuwd.

Tweede opvallende punt van vorige week: de zogenaamde zwarte lijst van minister Diependaele voor huurders van sociale woningen die zich niet gedragen. Toen het decreet gestemd werd voor een paar maanden, hoorde ik nauwelijks commentaar. Nu plots een antisociale maatregel die de sociale verhuur in een negatief daglicht stelt. Hoor ik dat goed?

Laat ons aub het totaal plaatje niet veronachtzamen.

Veel Vlamingen hebben een eigen woning. En dat is goed als garantie voor de toekomst. Daarnaast huren Vlamingen. Of op de private markt, dan wel via een sociaal verhuurkantoor of een sociale huisvestingsmaatschappij. Pijnpunt zijn huurders die zich niet gedragen. En je komt ze op beide plaatsen tegen. Ik heb als burgemeester al meer dan eens een huiseigenaar bij mij over de vloer gehad die wenend komt vertellen hoe een huurder zijn eigendom zwaar beschadigd achterlaat. De lijdensweg voor de vrederechter is vaak het gevolg. Het komt meer voor dan je denkt. Te veel. Resultaat is dat steeds meer private verhuurders afhaken. Kan je het hen kwalijk nemen?

Hetzelfde doet zich voor bij sociale huur. Waar men van de samenleving enorm veel steun krijgt door tegen een billijk bedrag te kunnen wonen, is het minste wat men van je mag verwachten enig respect. En voor het huis of appartement dat je betrekt. En voor de buurt waarin je leeft. Dat diegenen die dat niet kunnen opbrengen het risico lopen niet langer in aanmerking te komen is niet meer dan normaal. Mogen wij hen niet voor hun verantwoordelijkheid stellen? Ook hier rechten én plichten. Bovendien zal het de vrederechter zijn die oordeelt over je gedrag. En de realiteit wijst uit dat voor het zover komt onze Vlaamse huisvestingsmaatschappijen enorm inzetten in dialoog en begeleiding om niet tot dat finaal punt te komen. En ja, als het na al die zorg en wijzen op plichten niet betert, hoort de sanctie.

We leven in Vlaanderen en iedereen heeft het recht op wonen. Ook diegenen die alles aan hun laars lappen. En vaak weten die dat ook. Die zullen we niet onder een brug steken. Wees gerust. In het slechtste geval wacht hen een crisisopvang. Niet leuk. Maar dat ze het zo ver niet laten komen, zo simpel is dat. En dat was ook de reden van de decreet wijziging.  De rechten waren gekend. We leggen de plichten er nu even duidelijk naast.

Tot slot; het was een geslaagd mosselfeest. 520 eters die post-corona hun hart konden luchten en hun buik konden vullen. Klaar om er met zijn allen opnieuw het beste van te maken.   

Kris van Dijck

Dessel, 4 oktober 2021